داستان های کوتاه

من در یک روستای دور از تهران زندگی می کنم ودر کل هیچ آشنائی در تهران ندارم...

پیش خودم گفتم اینبار از یه خانوادۀ 8 نفره براتون بگم که 5 تاپسر یک دختر داشتند البته مادرو دختر با هم مشکلی نداشتند ولی...

همانطور که گفتم: آقا اسمائیل یا همون اسمال بی کله با اینکه لات بود ولی خیلی خوش غیرت بود ودر ضمن مجرد هم بود بنابر این دوستانش تصمیم گرفتند برایش باصطلاح( آستین بالا بزنند)ولی هر بار مشکلی پیش پایشان رخ می داد ...

تو محلۀما یه لات خوش غیرت بود معروف به اسمال بی کله البته اسمش اسمائیل بود ولی بچه محلها اونو اینجوری صداش میکردند وهمیشه با دوستانش سر گذر می ایستادند وبقول خودشان مواظب اهل واعیال مردم بودند وهمه از این بابت مشکلی که نداشتند...

تو پارک نشسته بودم وبه بچه ها که در حال بازی بودند نگه می کردم دیدم یه خانمی یه پالتو پوست قدیمی ولی یه مقدار نو دستش بود و داشت به خانومها که در کنار بچه هایشان ایستاده بودند یه چیزهائی می گفت و آنها هم او را با تهدید ...

صبح شده بود ولی هنوز پلکهایش سنگین بود وبا نور کمی که از گوشۀ پرده به صورتش می تابید... به زحمت چشمهایش را باز کرد؛وقتی به اطرافش خوب نگاه کرد احساس کرد توی یه جای نا آشناهست...ولی

قدیم ها پدر بزرگها ومادر بزرگها برای نوه هایشان (البته شبها) قصه های وحشتناک تعریف میکردند که آدم با شنیدنش زهره ترک میشد و خواب از سرش میپرید...

توی محلۀ ما اوائل هرکسی می خواست جائی برود یا ماشین شخصی خودش ویا با وسیلۀ نقلیۀ عمومی مثل اتوبوس ومینی بوس و...

یادمه تو دوران سربازیم که بودم یه دوستی داشتم که [...]

من خودم آدم خوش قول ومنطقی هستم...البته تعریف از خود [...]